Er kwamen onheilspellende berichten in het land. Er zou een monster onderweg zijn, vanuit de bergen. Een monster dat zich tot dan toe verborgen had gehouden, maar nu, volgroeid en oersterk, op jacht zou gaan in het laagland. Er ontstond lichte paniek.
Er kwam een persconferentie. De geruchten waren inderdaad waar, zei de premier, er was een monster in aantocht. Hij kon het niet mooier maken dan het was. “Je vraagt je af: gebeurt dit allemaal echt?”
De ramingen over de schade die het afschrikwekkende beest aan zou richten waren niet best. Er werd snel een crisisteam bij elkaar geroepen, het Onbekende Monsters Team, of OMT, dat met de volgende cijfers kwam: als het dier jouw in het oog kreeg, zou je overlevingskans slinken tot 21 %. De kans dat dit zou gebeuren als je je in het open veld bevond was zeer aanzienlijk: 78 %. Ook in de stad kon dit gebeuren, de kans daarop was nog steeds 16 %.
Er waren journalisten die wilden weten waarop deze ontstellend hoge percentages waren gebaseerd, maar de wet Openbaarheid van Gegevens werd snel ingetrokken. De premier drukte de bevolking op het hart dat het beter was dat het OMT in stilte kon werken. Er viel trouwens ook weinig méér te doen dan naar de experts te luisteren. Dat waren immers de experts.
De situatie was dus niet best. Er was eigenlijk geen andere keus dan overal, rondom alle bebouwde gebieden, een grote muur te maken. Deze moest tenminste 10 meter hoog zijn. Bestaande exemplaren voldeden niet meer. Ook moest er een centrale sleutel zijn om buiten of binnen die muur te komen, welke afgehaald kon worden bij bij het Genootschap tegen Gruwelijke Dieren (ofwel de GGD). Burgers moesten aangeven waarom ze op reis gingen, en waar naartoe.
Bewoners van het grensgebied verklaarden intussen dat enkele van hun schapen waren gedood. Wekenlang was er nauwelijks een ander nieuwsitem op televisie en in kranten. Verschrikkelijke beelden van dode schapen vulden de voorpagina’s. Sommige foto’s bleken uit het archief te komen, maar het idee was duidelijk.
Er ontstond nu blinde paniek. De grensbewoners hielden het er echter op dat hun schapen waren aangevallen door een troep wolven. Er mocht immers sinds enkele jaren niet meer op ze worden gejaagd.
Maar het verhaal van de grensbewoners werd in twijfel getrokken door de experts. Nee, het was wel degelijk het werk van een monster. Leden van het OMT konden niet genoeg benadrukken hoe gevaarlijk het was als het officiële verhaal werd ontkracht. De grensbewoners mochten van geluk spreken dat ze nog leefden!
Vanaf dat moment werd het als desinformatie aangemerkt als iemand zei dat de schapen door gewone, onschuldige wolven waren gedood. Het tegengeluid werd belachelijk gemaakt door in praatprogramma’s te refereren aan de “wappies” die geloofden dat “een paar wolfjes” de boosdoeners waren.
Metershoge muren werden opgetrokken, en iedereen moest officieel toestemming hebben om de stad in en uit te gaan, onder opgaaf van reden. Ieders uitzicht werd op grandioze wijze verpest. De samenleving werd er niet bepaald gezelliger op.
Er bleef nog wel het probleem van het reizen buiten de stadsmuren. Er kwam nu een plan dat het goed zou zijn om één van je beide armen in een mitella te houden. Het was eigenlijk het beste als die arm ook echt gebroken was. Het hoefde niet bij allebei de armen. Het was uiteraard een tijdelijke maatregel. Het doel hierachter was dat het monster in zijn eer gekrenkt zou zijn bij het zien van een gewond slachtoffer en je dan hoogstwaarschijnlijk links zou laten liggen.
Ook in de stad was het trouwens wijs om die mitella om te houden, in verband met de eerder genoemde percentages.
Velen moesten vaak denken aan deze zin uit de allereerste toespraak: “Je vraagt je af: hoe lang gaat dit allemaal eigenlijk nog duren?”
Nu het toch crisis was kon de maatschappij net zo goed helemaal opnieuw worden ingedeeld. Er bleek een plan te zijn voor een Grote Herstart, dat was bedacht door een machtige denktank die zichzelf het Warenhuis voor Eenduidige Fantasieën (WEF) noemde. Zo gezegd, zo gedaan. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn! Was dat niet geweldig?
Het monster bleek intussen in geen velden of wegen te bekennen. Tijdens de jongste persconferentie werd daarover tekst en uitleg gegeven. “Doordat wij hoge muren om onszelf hebben opgeworpen, en onszelf opzettelijk hebben verwond,” zo legde de premier uit, “heeft het monster eieren voor zijn geld gekozen. Hij is er weer vandoor gegaan. We moeten echter alert blijven. Zodra iemand zijn arm weer uit zijn mitella haalt, of zodra er een muur wordt geslecht, is de kans groot – zo zeggen de experts – dat het monster terug zal keren. En dan zal de ramp niet te overzien zijn.”
Mensen die geen mitella droegen werden met de nek aangekeken. Zelfs zij die dat wel deden, maar niet echt een gebroken arm hadden, werden als gevaarlijk gematigd aangemerkt. Op sociale media lieten mensen aan elkaar zien hoezeer zij zichzelf hadden toegetakeld.
Velen moesten hun broodwinning tijdelijk opgeven, omdat je met één arm immers weinig werk kon verrichten. Maar er waren steunpakketten, en het leek allemaal wel goed te komen.
Omdat het monster nog altijd niet werd gesignaleerd, en er zelfs geen sporen van werden gevonden, en omdat er ook nauwelijks meer schapen werden gedood, werd een uitleg van de premier verwacht. Deze gaf op zijn gebruikelijk kalme wijze toe dat er misschien toch – deels – sprake kon zijn van wolven. “Maar,” zo legde hij uit, “des te beter. Onze eerste zorg is immers dat het monster niet binnen onze grenzen verkeert.”
Uiteindelijk werd de overwinning behaald. Het beest was niet meer in het land! De loftrompet werd gestoken voor de doortastende wijze waarop de overheid was opgetreden, en algemeen feliciteerde men elkaar met het blijde nieuws.
Voorstellen van de strekking dat de 10 meter hoge muren nu misschien wel weer neergehaald konden worden, werden zwaar bekritiseerd door degenen die doodsangsten hadden uitgestaan. De plannen van het WEF leken trouwens ook zo slecht nog niet. Je wist immers nooit of het monster er misschien toch weer aankwam.
Uiteindelijk werden de muren dan toch afgebroken tot 5 meter. Het zag er naar uit dat mensen binnenkort ook niet meer met een arm in een mitella hoefden te lopen. De meldingsplicht bij de poort bleef wel bestaan. Als het monster je dan te grazen had genomen, kon tenminste nog worden vastgesteld waar dat ongeveer gebeurd kon zijn.
Hoe dit verhaal uiteindelijk afloopt? En of het monster ooit nog terugkeert? Dat verhaal schrijven we zelf…
Met toestemming overgenomen van dezedagen.com
Geschreven door David Jan Groot.
