Geachte kerkleiders,
Ons platform, Christenen Collectief, brengt christenen vanuit verschillende denominaties samen die zich grote zorgen maken over diverse ontwikkelingen in Nederland. Graag zouden wij hier een punt van zorg willen uitlichten en aan u voor willen leggen, ter bespreking in uw komende kerkelijke vergadering.
Namelijk: hoe om te gaan met de steeds terugkerende (misschien wel blijvende) coronamaatregelen in de kerk? Wij merken dat mensen de weg kwijtraken als het gaat om de logica achter de maatregelen, ook in de kerk. We merken een toenemende angst. Voor het virus? Voor overheidssancties? Of voor beide?
Hoe het ook zij, feit is dat de maatregelen het samenkomen voor erediensten al bijna twee jaar op een verschrikkelijke manier belemmeren of onmogelijk maken. Hoe lang wil de kerk in zijn totaliteit hier nog mee doorgaan? Wordt het niet tijd om de angst – voor wat dan ook – van ons af te werpen? Laten we kijken naar wat onze vervolgde broeders en zusters in andere landen en in andere eeuwen doen/deden onder druk of belemmeringen.
Daar kunnen we veel van leren. Bijvoorbeeld van Nigeriaanse christenen die kort na een bomaanslag elkaar weer opzoeken, precies op de plek waar gemeenteleden het leven lieten. Of christenen in de eerste eeuw na Christus, die met gevaar voor eigen leven niet naar de keizer luisterden maar in het geheim in catacomben samenkwamen. Of gelovigen van kleine ondergrondse gemeenten in Noord-Korea. Zijn/waren die allemaal onverantwoord bezig? Schenden/schonden ze allemaal op een schandalige manier Romeinen 13, waar staat dat de overheid een dienares van God is? Kennelijk niet. Hun overheid gaf er in dit opzicht namelijk blijk van geen dienares van God te zijn maar van Gods tegenstander; en dat deed ze onder andere door de samenkomst van de gemeente te belemmeren of onmogelijk te maken.
Wij moeten echter gemeentebreed en in groten getale blijven samenkomen. Dat is volgens Hebreeën 10:25 een opdracht. Online mogelijkheden blijven surrogaatoplossingen, waar we dankbaar voor mogen zijn als het gaat om ouderen en zieken, maar de opdracht aan gezonde en jonge christenen blijft staan om voor lofprijs en onderricht fysiek te blijven samenkomen.
Wat doen we met het gebed van Salomo in 2 Kronieken 6:12-42? En met het gebed van Josafat in 2 Kronieken 20:7-9? Daaruit blijkt dat men fysiek samenkwam in de tempel in tijden van pest en plagen om de Naam van de HEERE aan te roepen en te vragen om vergeving.
Juist in een tijd van ontkerkelijking is het van belang dat christenen elkaar opscherpen en dat zij aan hun kinderen en de mensen om hen heen laten zien dat God het waard is om gediend te worden. Dat het iets heel moois is. Individueel maar juist ook in nauwe gemeenschap met elkaar.
De acties van christenen in andere landen en uit andere eeuwen – ‘protestanten’ naar de letterlijke zin van het woord – geven/gaven blijk van een overtuigingskracht, een liefde voor het dienen van God, waar wij – ‘verwende’ westerse christenen – veel van kunnen leren. Zij hecht(t)en meer waarde aan het samenkomen van de gemeente dan aan een extern gevaar
(overheidsingrijpen, aanslagen, virussen). Daarmee tonen ze een liefde voor God, Zijn Woord en Zijn Kerk, die alle verstand te boven gaat; in het geloofsvertrouwen dat de Heere hen tot een Hulp en Sterkte is, Die als een muur om hen heen zal staan.
Naast deze geloofsargumenten zijn er ook wetenschappelijke argumenten om te onderbouwen dat het hoog tijd is om een vrijere koers te gaan varen. Die hebben wij verwoord in de bijlage van deze brief. Laten we vooral ook niet de gevolgschade van de maatregelen uit het oog verliezen: de psychische nood is groot, het aantal zelfmoorden stijgt explosief, bedrijven en gezinnen gaan kapot, kinderen groeien op in een angstcultuur, er zijn leerachterstanden. Inmiddels zijn er meer gezonde levensjaren verloren gegaan dan er gewonnen zijn. Ook staat de democratische rechtstaat in vrijwel alle westerse landen onder druk. En, zoals gezegd: het kerkelijke leven wordt verwoest. Het is zo totaal ontwrichtend wat hier gebeurt; en dan die cijfers… (zie bijlage)
We bereiken het punt dat de vraag op ons afkomt: kunnen we als kerk hier nog aan meedoen? Als God het niet verhoedt gaan we naar een permanente, gemedicaliseerde techonoratie waar uiteindelijk geen plaats meer zal zijn voor mensen die zich (om des gewetens wil) niet voortdurend laten checken en boosteren. Wordt er van ons niet gevraagd om juist niet in dat gelid mee te lopen en te getuigen van de Hoop die in ons is? Maar gij geheel anders? Wij zien uw antwoord tegemoet.
In Christus verbonden,
Christenen Collectief
Joop B. Buker
Hans Christiaanse
Johan Démoed
Sjoukje Dijkstra
Myrjam de Jonge
Artikel & afbeelding overgenomen van Christenen Collectief