Toen ik even geleden op mijn vaste rondje het dorp uit wandelde na een stormachtige nacht, bleek er in die nacht een flinke boom ontworteld te zijn die zomaar, brutaal genoeg, was neergezegen op ‘mijn’ pad.
Aan de andere kant van de boom stond een andere wandelaar pogingen te doen haar honden, die nogal wat energie en bravour vertoonden, in het gareel te krijgen. Mijn eerste neiging in zo’n situatie is omdraaien en een andere weg kiezen. Dat is typisch Jolande. Obstakels – ik ga ze liever uit de weg.
Maar zo makkelijk kom je niet van dat soort bomen af. Ruim vier decennia strijd hebben mij geleerd dat zulke obstakels, wanneer ze ontlopen worden, de irritante gewoonte hebben op een ander pad weer opnieuw te verschijnen. En zo ging ik de metaforische uitdaging aan, zocht een weg over en door de stam en de takken van de boom, trotseerde de enthousiaste honden (nee, ik ben geen dierenvriend,) en maakte kort een praatje met hun baasje. Zo gezegd, zo gedaan. De rest van ‘mijn pad’ was winderig, modderig, maar begaanbaar.
Ken je die ervaring van hindernissen, die steeds blijven terugkomen? Zo ben ik nu voor de tweede keer door het alomberuchte virus geveld, terwijl ik zoveel liever aan het werk was gegaan om te bewijzen hoe sterk en strijdbaar ik ben. Want het voelt zo goed om te dóen.
Ik ben vaker ziek geweest, en steeds weer doemt dat moment op waarop ik de keuze moet maken om te stoppen met negeren en vechten, en me eraan over te geven. Zoals een lieve vriendin het treffend en herkenbaar zei: “De Martha in mij heeft nog heel wat te leren.”
En dat is wat de Vader doet. Samen met Hem onderweg, zet Hij je soms voor obstakels neer, en laat je de keus: wat doe je ermee? Niet om je dwars te zitten, maar om je iets te leren. En wat ik nu leer is dit: vervelende omstandigheden zijn niet het grootste obstakel – het is mijn eigen instelling die de ware blokkade kan vormen.
Er bestaan twee grote vragen voor mij, en voor een ieder die onderweg is:
1. Ben ik diep in mijn hart bereid ‘mijn’ paadje in te wisselen voor een nieuw, onbekend pad? Met andere woorden: is God écht de Heer van mijn leven?
2. Vertrouw ik er écht op dat ik de grootste obstakels samen met Hem kan overwinnen? Met andere woorden: ken ik Hem écht, en geloof ik écht dat Zijn genade en kracht groot genoeg zijn voor mij?
Lieve medewandelaar, ik wens jou op je pad: moed en genade om obstakels te overwinnen in de kracht van de Geest, en het steeds meer kennen van de grote liefde van Hem, die naast je gaat, en je opvangt als je wankelt.
Foto bron: Pixabay