Ook in het laatst der dagen; een 3 dubbele getuigenis🙏🏼🙏🏼🙏🏼.
Wij zijn een pasgetrouwd (3 jaar) echtpaar uit Nederland. Mijn man en ik zijn beide volgelingen van de Heere Jezus en proberen ons leven daarnaar in te richten.
Ver voor de corona-pandemie van deze wereld, waren wij al bezig met de spoedige wederkomst van onze Heiland Jezus Christus. Dit vooral door Bijbelstudies voor onszelf en vanuit een diep besef dat het niet lang meer duren zal, voordat we als Bruid opgehaald gaan worden door Jezus Christus: de Bruidegom voor Zijn gemeente wereldwijd.
Ons beider levens kenmerkten zich door vele stormen, weerstanden, moeiten, ziekten en ander ingrijpend lijden. Toch mochten wij onafhankelijk van elkaar, bemerken, keer op keer, veilig te zijn in de Handen van de Levende God.
Zo ook afgelopen november.
Eind oktober 2021 ging mijn man naar een bidstond/Bijbelstudie. Zelf bleef ik een keertje thuis. Exact 3 dagen later, op zondagavond, werden velen ernstig ziek: zeer hoge koorts, vreselijke hoofdpijnen en uiteindelijk bleek iedereen (ook ik) getroffen te zijn door covid.
Al vanaf maart/april 2020 hadden wij aan elkaar de wens uitgesproken om bij evt. corona, beslist niet naar het ziekenhuis te willen gaan. De wijze van behandelen stond ons zó tegen en was voor ons zó onnatuurlijk en met de omstandigheden van isolatie zó eenzaam, dat dat voor ons beide geen optie zou zijn.
Maar nu was daar de bittere werkelijkheid: mijn man werd gelijk ernstig ziek door zeer hoge koorts en hoge bloeddruk en op de vierde dag vernam ik een diepliggend, rommelend geluid onderin zijn longen. Al gauw bleek hij covid diep in de longen te hebben, met later een superinfectie en neiging tot bloedklontering.
Ik heb voor mijn man en mij tot God gebeden: “Vader in de hemel, bij U is de beste plek voor ons om te zijn. Mijn man is zó ernstig ziek. Wanneer U hem Thuis wilt halen, dichtbij U, dan begrijp ik dat. Maar oh mijn Vader, wilt U toch ook, in Uw genade omzien naar mij?! Ik heb hem nog zó hard nodig als geestelijke bedekking in een wereld vol misleiding. Als U wilt dat hij nog een tijdje hier op aarde getuige mag zijn van Uw liefde voor de mensen, door Uw Zoon Jezus, wilt u mij dan helpen om goed voor hem te zorgen? Toch Heerre God, Uw wil geschiede, in Jezus’ Naam, Amen.”
Daarna kwamen er twee soorten van strijd op (vooral) mij af:
- De tegenwerking vanuit de reguliere medische wereld, plus het verwijtende onbegrip vanuit de omgeving, onze (soms zelfs dierbare) naasten.
- De enorme stroom aan steun van met name medechristenen en broeders en zusters vanuit het hele land en zelfs daarbuiten.
Ik laveerde tussen hoop (op genezing) en angst (voor met name het verwijt bij het eventueel sterven van mijn man), maar bovenal leefde ik intens dichtbij God. Veel gelegenheid om ver vooruit te kijken had ik niet. Iedere minuut moest ik actief zorg verlenen, mezelf staande houden in mijn eigen ziek zijn, hulp mobiliseren, strijden voor hulp en betrokken mensen op de hoogte houden.
Wat was nu het geval: de wens van mijn man om thuis te willen blijven, werd door de huisarts niet gerespecteerd. Deze dreigde tot 2 maal toe hem op te laten halen door de ambulance.
Ondertussen was hijzelf volledig in de rust, vertrouwend op de Heere en bij (vernauwd) bewustzijn. Benauwdheid heeft hij nooit ervaren en angst ook niet. Hij sliep vooral (te) diep.
Gelukkig had ik al langere tijd alle benodigdheden in huis om mijn man te monitoren. Ook zelfzorgmiddelen hadden we in huis. Zodoende wist ik wat ik zelf moest en kon doen om alle zorg al te bieden die binnen mijn vermogen lag. Altijd biddend en smekend naar God voor wijsheid wat te doen. Omdat de enige zorg die ons aangeboden werd, ziekenhuiszorg was en hij, in zijn precaire toestand naar de IC zou moeten, wist ik even niet meer wat ik moest doen. Ik riep tot God: “Vader, zijn leven ligt toch in Úw Handen?!! Wat moet ik doen oh God?!!”
Uit het netwerk van biddende broeders en zusters om ons heen, kwam toen op dag 5 van zijn ziekte het advies om naar de site van zelfzorgcovid-19.nl te gaan kijken. Daar heb ik toen via het contactformulier een noodoproep gedaan aan het artsencollectief. Binnen een paar uur werd ik teruggebeld door een vriendelijke, accuraat handelende arts.
Het was vrijdag. De arts bestelde direct alle medicamenten die nodig waren. Helaas ging er iets mis. ‘s Nachts zelf weer gemaild, omdat ik er geen rust in kon krijgen. Uiteindelijk konden de medicijnen in het zuiden van Nederland opgehaald worden. Dat hebben een broeder en zuster zaterdag direct gedaan. De medicijnen leken aan te slaan. Velen waren in de weer met voedsel, medicijnen, bemoedigende kaartjes, appjes en bovenal voortdurend GEBED.
Dat laatste hebben wij beiden die 4 weken zó intens ervaren. Ook tussen mijn huilbuien door. De toestand verslechterde op dag 9. Zijn saturatie daalde naar 84%. Koorts bleef aanhouden. Hij verzwakte en het eten bleef er niet meer in.
Advies vanuit het artsencollectief: zuurstof regelen. Maar daar kwam nogmaals de dreiging van de huisarts met het ingestuurd gaan worden, wanneer het niet zwart op wit stond dat mijn man dat echt niet wilde.
We hebben een video-opname gemaakt van hem. Ook schriftelijk een verklaring opgesteld. Bij zitstand satureerde mijn man toen nog 92%. Terwijl bij het in bed liggen, toch echt het zuurstofgehalte gevaarlijk daalde. Geen indicatie voor zuurstof volgens de huisarts, maar wel een dwingende houding om hem in te gaan sturen.
Dinsdag 2x aan de bel getrokken en gevraagd of zij de verantwoordelijkheid wilden dragen wanneer het “mis” zou gaan… Ik was niet trots op mijn strijdende woorden en wist niet of ik daarmee gezondigd had.
Het ziekenhuis adviseerde de huisarts om toch direct dexamethason en zuurstof voor te schrijven aan mijn man. Daar had hij recht op.
Te laat werd er actie ondernomen die dag. In mijn nood riep ik tot God: “Wat wilt U Vader?! Wat moet ik doen oh God?!” Er belde een zuster aan, die ik eigenlijk helemaal niet zo goed nog kende. Zij hoorde dat in zithouding mijn man beter kon ademen en kwam een lading kussens, verpleegkundige adviezen, liefde en gebed brengen.
Een tweede nacht van waken bij mijn uitgeputte en oh zo zieke man… Hij kon niet meer. Dag 11 kwam eindelijk de zuurstofconcentrator. Ik dankte God in tranen, omdat Hij mij/ons in echt alles voorzag!! Geen moment hoefde ik de deur uit om boodschappen te doen en 3 weken lang werden er pannen met soep en fruitmanden bij de deur afgeleverd.
Het artsencollectief bleef 2 maal daags mij coachen om nauwgezet verpleegkundige zorg te kunnen verlenen. Uit dankbaarheid voor Gods hulp door al deze mensen heen, wilde ik Zijn liefde en kracht voor ons, graag delen en mocht ik de dienstdoende arts zelfs een Bijbel toezenden.
Door de overheid verboden HCQ en Ivermectine, hebben mijn man, samen met de reguliere voorschrijving van dexamethason en zuurstof, hier doorheen geholpen. Ook mij hielpen ze met antibiotica, Ivermectine, hoge dosering vitamine D3 en zink er bovenop.
Mijn man knapte, na nog een diepe neergang van bloedstollingsproblemen en zelfs met zuurstoftoediening tot een daling van 66% O2, toch uiteindelijk op. Hij liep 4 weken lang met een zuurstofslang van 15 meter door het huis om zichzelf te mobiliseren.
De artsen uit de reguliere zorg staan voor een raadsel; het artsencollectief van zelfzorgvovid-19 hebben op afstand, na een zeer spannende tijd met ons, een nieuwe positieve ervaring met echt helpende zorg.
Maar wanneer ze vragen hoe wij hier doorheen gekomen zijn, dan zeggen wij: door Gods almachtige, geneeskrachtige Hand. Veel rust kon ik niet nemen, want 1 dag nadat mijn man zuurstof thuis had gekregen, werd zijn vader getroffen door corona. Deze verbleef in het ziekenhuis v.w. ernstige copd, wat dus extra risicovol was voor hem. 5 Dagen na de positieve test, moesten wij van de arts van het ziekenhuis, als kinderen besluiten hoever we wilden gaan om te behandelen.
Omdat mijn man (met zuurstoftoediening) aan het opknappen was, hebben we in overleg met onze vader, besloten om ook voor hem het artsencollectief in te gaan zetten. Dit omdat we bemerkt hadden dat de gecombineerde behandelmethode van hen zó enorm effectief was.
Het ziekenhuis wilde haar medewerking niet verlenen op onze vraag om HCQ en Ivermectine toe te gaan dienen.
Niet bewezen werkzaam en een kosten-baten kwestie.
Daarna begon de hachelijke onderneming van 10 dagenlang iedere avond naar het ziekenhuis op de cohort-afdeling te gaan om de voorgeschreven middelen ongezien aan onze vader te geven. Wat was ik nog uitgeput en ook zó enorm angstig. Dus ging ik biddend en zingend tot de Heerre, steeds weer op het fietsje naar de plek waar hele zieke, bange en besmettelijke patiënten lagen. Niet bang om ziek te worden, want ik was net genezen. Wel bang omdat ik in de Handen van de Allerhoogste, in het hol van de leeuw, in mijn eentje vechten moest voor het leven van papa.
Hol van de leeuw, omdat ik medicijnen meenam die, hoewel werkzaam, toch nadrukkelijk verboden zijn bij de behandeling van covid. Ik zou dus wellicht iets strafbaars doen. En er is halverwege ook verraad geweest (door iemand waar ik al jaren hulp van kreeg voor andere zaken) en dreiging tot aangifte bij de politie. Maar God greep daar blijkbaar in, want diegene heeft mij de hulp ontzegd en het, na smeken van mij, daarbij gelaten.
Ik zong onderweg dan tot God met bijvoorbeeld het lied: “de Heere is mijn Herder, mij ontbreekt niets.” En: “Al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad want Gij zijt bij mij.” Aanvankelijk sloeg de kuur niet direct aan. Mijn schoonvader werd helemaal blauw.
Ik werd naar het ziekenhuis geroepen omdat de arts de laatste levensfase wilde bespreken van onze vader. Steeds in nauw overleg met het artsencollectief, kon ik aansturen op de juiste aanpak voor onze vader, maar medewerking kreeg ik niet!! Ze zeiden dat er geen hoop meer voor hem was en dat ze beloofden goed voor hem te zorgen, zolang hij daar nog was.
Bij het bed van papa, met de specialist erbij, confronteerde ik de arts met een vraag aan onze vader: “Papa, wat deze arts wil zeggen is dat wanneer u verder geen behandeling meer wilt, ze goed voor u zullen zorgen, totdat u hier gaat sterven. Wilt u al dood?!!” Zijn antwoord was luid en duidelijk:
“Nee!! Natuurlijk niet!!”
Ik zei: “Wiens wens is het nu eigenlijk om door te gaan? Om te willen vechten voor leven? Laat corona hier niet het laatste woord hebben!!” Na deze felle confrontatie, kreeg hij dan toch eindelijk nog een antibioticakuur erbij en veel meer zuurstoftoediening. Ook dexamethason en wat morfine om de ergste onrust uit papa te halen en zijn lichaam uit de stress te halen.
Avond na avond mocht ik op 2 zalen daar zingen over de Heere Jezus, over God de Vader en vertellen dat de dood of aardse strijd, mij nooit bij God vandaan kan halen, omdat de Heere Jezus alles overwonnen heeft en je als kind van God veilig bent, wat er ook gebeuren zal. Daar zijn tranen van ontroering gevallen, hoop en blijdschap teruggevonden en papa gaf definitief zijn hart aan de Heer!
De HCQ, de Ivermectine en vele smeekbeden tot God gingen hun uitwerking tonen: papa kwam er bovenop en het gaat ondertussen zeer goed met hem!!
Zo werkt onze Almachtige God en Vader: Zijn voorzienende Hand in het leven van Zijn kinderen. 3 Getuigenissen en vele getuigen van de krachtige en liefdevolle zorg van God in de totale zwakte en afhankelijkheid van de mens.
Geprezen zij onze Almachtige God en Vader,
Amen
Het echtpaar in dit getuigenis is bij mij (Geert vd Woude, Bijbelse Bron) bekend.
